طاقت دوریت را ندارم .......

 این روزها هر لحظه اش یک سال میگذره ،نمیدونم چرا بغض دارم . خسته ام ، گرفته ام، در مانده ام ، مشکلمو نمیتونم حل کنم .احساس ضعف میکنم ،اتاقم برام تنگ شده ، نمیتونم نفس بکشم .قلبمم یکی در میون میزنه ،خیلی سرعتش کم شده ،مثل اینه که دلش نمیخواد بزنه .یه امید زندگیه آدمو پر امید میکنه و نداشتن اون امید زندگی رو به زوال میبره به نابودی .من امروز اون امید زندگیمو ندارم کم کم احساس میکنم دیگه مرده ام .فقط نفس میکشم .  

             

قوی ترین آدم جهان هم که باشی 

                             وقت هایی هست 

                                       که دستی باید لمس ات کند 

             تنی 

                    تن ات را داغ کند 

           و لبی 

                       طعم لب ات را بچشد 

مستقل ترین آدم جهان هم که باشی 

                                وقت هایی هست
 

که دلت پر میزند برای کسی که برسد 

           و بخواهد که آرام رانندگی کنی 

و شام ات را نخورده روی میز نگذاری و بروی

مسافرترین آدم دنیا هم 

دست خطی می خواهد که بنویسد برایش  

 " زود برگرد " 

              طاقت دوری ات را ندارم 

خسته ام خیلی خسته ....

نمیدونم چرا روزایه قشنگ زندگی من یا شادیشون زود تموم میشه یا اصلا شاد نیستن یا بعدش یه غم بزرگ منو میگیره ،از روزای شادم متنفرم چون بعدش یه غم بزرگ وجود داره که هیچکاریش نمیتونم بکنم ،توانایی رفع این غم رو ندارم ،خدا هم قوربون بزرگیش اون بالا فقط نیگا میکنه ، دیگه زبونم مو درآورد ، خسته ام خیلی خسته . قلبم خیلی درد میکنه ، دلم دیگه توانایی این همه غم رو یا جا نداره ، ولی چه کنم من به این زندگی سخت و غمبار محکومم .

                   

زندگی چیست؟

زندگی چیست؟
                     

                          زندگی یک گُل سرخ....
 

که من از بوته ی احساس خودم می چینم
 

                                  لب یک پنجره ی آبی چوبی
 

                                            به تماشای جریان سرخی اش می شینم
   

لب این پنجره تا این گُل هست 

                         می توان تا قله های اوج رفت
 

                                                      می شود پرنده بود
 

                                                                       از درٌه های غم گذشت.....
 

زندگی دیگر چیست؟
 

        زندگی راز شکیبایی توست
 

                           وقت آزادی پروانه ی عشق
 

                                                   که تو از عمق وجود 
  

                                                                        در پیله ی دل پروردی
 

از برای آزادی اش
 

                  مهرش از دل افکندی
 

                                        از عشق خود دل کندی
 

                                                                     وباز زندگی.........
 

رودی خروشان
 

                   می رود از کنار تو
 

                                           پا در این رود گذاری
 

                                                          تا همیشه در جریانی 
 

                                 ور نه از دور ببینی 
 

                                                                  از قافله جا می مانی...

خودم .....

این روزها چقدر ساده میگذرد این روزها دلم تنگ میشود برای 

خودم...

گاهی دلم تنگ می شود برای خودم

گاهی فاصله می گیرم از خویش

راستی 

گفتم فاصله؟

همانی که در قید زمان نیست

و غریبگی اش در مکانی خاص 

نیست

همانی که دیباچه دلتنگی و تعریف من از خویش است

آخر میدانی؟

دلتنگی 

من از نوع دوری بین ما نیست،

دوری من است از من

مشکل اینجاست

من خودم 

نیستم

خود من در خاک است، خاکبازی میکند

و من در خلوت خویش، خاطره بازی 

دلتنگی من دروغ نیست،

                            دروغ، دلتنگی من است،

                                                    مثل دلتنگی های کودکیم 

سر صبح با دروغی ناشتایی :

               (( لنگ ظهر است، دیر شده مدرسه ات)) 

    چه 

             دلتنگم برای این دروغ بزرگ

                                                            

              آری زندگی یک دروغ بزرگ است....

مادر....

شعری تقدیم به تمام مادران خوب دنیا

آسمان را گفتم :
می توانی آیا
بهر یک لحظه ی خیلی کوتاه
روح مادر گردی ؟
صاحب رفعت دیگر گردی ؟
گفت نی نی هرگز !!!
من برای این کار
کهکشان کم دارم
نوریان کم دارم
مه و خورشید به پهنای زمان کم دارم !

خاک را پرسیدم :
می توانی آیا
دل مادر گردی ؟
آسمانی شوی و خرمن اختر گردی ؟
گفت نی نی هرگز !
من برای این کار
بوستان کم دارم
در دلم گنج نهان کم دارم !
…

این جهان را گفتم :
هستی کون و مکان را گفتم :
می توانی آیا
لفظ مادر گردی ؟
همه ی رفعت را
همه ی عزت را
همه ی شوکت را
بهر یک ثانیه بستر گردی ؟
گفت نی نی هرگز !
من برای این کار
آسمان کم دارم
اختران کم دارم
رفعت و شوکت و شان کم دارم !
عزت و نام و نشان کم دارم !
…
آن جهان را گفتم :
می توانی آیا
لحظه ای دامن مادر باشی ؟
مهد رحمت شوی و سخت معطر باشی ؟
گفت نی نی هرگز !
من برای این کار
باغ رنگین جنان کم دارم !
آنچه در سینه ی مادر بوُد آن کم دارم !

روی کردم با بحر :
گفتم او را آیا
می شود اینکه به یک لحظه ی خیلی کوتاه
پای تا سر ، همه مادر گردی ؟
عشق را موج شوی
مهر را مهر درخشان شده در اوج شوی ؟
گفت نی نی هرگز !
من برای این کار
بیکران بودن را
بیکران کم دارم
ناقص و محدودم
بهر این کار بزرگ
قطره ای بیش نیم
طاقت و تاب و توان کم دارم !
…

صبحدم را گفتم :
می توانی آیا
لب مادر گردی
عسل و قند بریزد از تو ؟
لحظه ی حرف زدن
جان شوی عشق شوی مهر شوی زر گردی ؟
گفت نی نی هرگز !
گل لبخند که روید ز لبان مادر
به بهار دگری نتوان یافت !
در بهشت دگری نتوان جست !
من از آن آب حیات
من از آن لذت جان
که بود خنده ی او چشمه ی آن
من از آن محرومم
خنده ی من خالیست
زان سپیده که دمد از افق خنده ی او
خنده ی او روح است
خنده ی او جان است
جان روزم من اگر ، لذت جان کم دارم
روح نورم من اگر ، روح و روان کم دارم
…
کردم از علم سوال
می توانی آیا
معنی مادر را
بهر من شرح دهی ؟
گفت نی نی هرگز
من برای این کار
منطق و فلسفه و عقل و زبان کم دارم !
قدرت شرح و بیان کم دارم !
…

در پی عشق شدم
تا در آیینه ی او چهره ی مادر بینم
دیدم او مادر بود
دیدم او در دل عطر
دیدم او در تن گل
دیدم او در دم جان پرور مشکین نسیم
دیدم او در پرش نبض سحر
دیدم او در تپش قلب چمن
دیدم او لحظه ی روئیدن باغ
از دل سبزترین فصل بهار
لحظه ی پر زدن پروانه
در چمنزار دل انگیزترین زیبایی
بلکه او درهمه ی زیبایی
بلکه او درهمه ی عالم خوبی ، همه ی رعنایی
همه جا پیدا بود
همه جا پیدا بود

عشقم......

هروقت میشنیدم که میگن عاشق همه جای زندگیش عشقشو میبینه باورم نمیشد ،  

                           ولی الان من تویه تک تک لحظه هام  چهره ی عشقمو می بینم ،  

                                                              چقدر زندگی با داشتن عشق قشنگه .   

همیشه میگن قهوه به آدم آرامش میده ،یه جرعه ی عشق تمام زندگیه آدم رو آروم میکنه .  

                       بعضی شبا تو زندگی هست که زندگی ناآروم ما آدما با عشق آروم میشه   

                        ریتمش منظم میشه  

                                    آدم سبک میشه  

                                                      مغزش باز میشه  و من این حس رو تجربه کردم . 

   چه احساس قشنگی ،خداجون ممنونم ازت خیییییییییییییییییییییییییلی . 

           از دید من  

                عشق نگریستن به چشمان تو و یک عمر آرامش ......  

بدون تو چه بی رنگم.....

نه از خاکم نه از بادم    نه در بندم نه آزادم

نه آن لیلاترین مجنون    نه شیرینم نه فرهاد

فقط مثل تو غمگینم        فقط مثل تو دلتنگم

اگر آبی تر از آبم           اگر همزاد مهتابم

بدون تو چه بی رنگم

بدون تو چه بی تابم

زندگی رسم خوشایندی نیست.......

هروقت غصه میخوریم ، بهمون میگن غصه نخور زندگی پیچ و خم داره ، بالا و پایینی داره ولی الان من موندم این زندگی چقدر دست انداز داره ، شهردار زندگی کجاست که این بالا و پایینی رو برطرف نمیکنه.خدایا یه فکری به حال ما بکن یا اینکه این جاده رو درست کن و یا ......

در سکوتی دلتنگ

             در حصاری مستور

                               عطر تنهایی من در همه جا پیچیدست

و هوس هوش مرا آکنده

                                 با تمنای گناهی مبهم

مادر آگاه ز تنهایی من می پرسد :

                          تو چرا مثل عدم تنهایی؟

                                     تو چرا کنج قفس هیچ نمی خوانی باز ؟

                تا به آهنگ تو یکدم نفسی تازه کنم ،

شهر ما قبلگه عشق و وفا و غزل است ،

تو چرا تنهایی؟

                  واژه ها در به درند

                                        ناتوانند به ادرک جنون

                                                               هیچ کس در این شهر

حس بی تاب مرا خوب نخواهد فهمید

که چرا اینگونه

               داغ تنهایی یک آلاله

                           چشم پر عشوه گر یک نرگس

                                                     و غم شرق به غرب سوسن

                  بر دل گلشن من روییدست

دوست دارم که بگویم سهراب ،

                                                زندگی رسم خوشایندی نیست

زندگی بالش یک خواب بلند ابدی است

                                   زندگی چیدن یک سیب هوس آلود است

زندگی لذت یک فاحشه از ثانیه است

            زندگی طیف سفیدی است که آن سوی نهایت پیداست

زندگی  تلخترین لحظه ی یک مردودی است

آری آری سهراب ،

                   زندگی هر چه که هست

                                          زندگی رسم خوشایندی نیست .

زندگی از دید سهراب سپهری..........

شب آرامی بود

می روم در ایوان، تا بپرسم از خود

زندگی یعنی چه؟

مادرم سینی چایی در دست

گل لبخندی چید ،هدیه اش داد به من

خواهرم تکه نانی آورد ، آمد آنجا

لب پاشویه نشست

پدرم دفتر شعری آورد، تکیه بر پشتی داد

شعر زیبایی خواند ، و مرا برد، به آرامش زیبای یقین

:با خودم می گفتم

زندگی، راز بزرگی است که در ما جاریست

زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست

رود دنیا جاریست

زندگی ، آبتنی کردن در این رود است

وقت رفتن به همان عریانی؛ که به هنگام ورود آمده ایم

دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟

هیچ!!!

زندگی ، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند

شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری

شعله گرمی امید تو را، خواهد کشت

زندگی در همین اکنون است

زندگی شوق رسیدن به همان

فردایی است، که نخواهد آمد

تو نه در دیروزی، و نه در فردایی

ظرف امروز، پر از بودن توست

شاید این خنده که امروز، دریغش کردی

آخرین فرصت همراهی با، امید است

زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک

به جا می ماند

زندگی ، سبزترین آیه ، در اندیشه برگ

زندگی، خاطر دریایی یک قطره، در آرامش رود

زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه، در باور بذر

زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی، در تنگ

زندگی، ترجمه روشن خاک است، در آیینه عشق

زندگی فهم نفهمیدن هاست

زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود

تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست

آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست

فرصت بازی این پنجره را دریابیم

در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم

پرده از ساحت دل برگیریم

رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم

زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است

وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی ست

زندگی، شاید شعر پدرم بود که خواند

چای مادر، که مرا گرم نمود

نان خواهر، که به ماهی ها داد

زندگی شاید آن لبخندی ست، که دریغش کردیم

زندگی زمزمه پاک حیات ست، میان دو سکوت

زندگی ، خاطره آمدن و رفتن ماست

لحظه آمدن و رفتن ما، تنهایی ست

من دلم می خواهد

قدر این خاطره را دریابیم

خدا دوست دارم..........

 بعضی وقتا فکر میکنم دنیا خیلی کوچیکه ، بعد که خوب فکر میکنم می فهمم ما خیلی

 کوچیکیم .بعد که خیلی فکر میکنم می فهمم چیزی به نام کوچیک وجود نداره ،فقط این

مهمه که خدا خیلی بزرگه و همه چیز و همه کس رو می بینه وحمایت میکنه،اینجوری که

فکر میکنم به زندگی امیدوار میشم چون احساس میکنم یکی پشتمه و حامی منه.و از تنها

چیزیکه تو زندگی می ترسم اینه که خدامنو فراموش بکنه و تنهام بزاره .به امید اینکه

خدا همیشه با من باشه و همیشه منو اشرف مخلوقاتش بدون.

                                                                                                                                                                                   خدایا متشکرم ....