پولک نقره ای

روزي هنگام سحرگاهان، رب النوع سپيده دم از نزديكي گل سرخ شكفته اي مي گذشت؛

سه قطره آب بر روي گل مشاهده كرد كه او را صدا مي كردند.

-  چه مي گوييد اي قطرات درخشان ؟

-  مي خواهيم در ميان ما حكم شوي .

-  مطلب چيست ؟

-  ما سه قطره ايم كه هر يك از جايي آمده ايم .مي خواهيم بدانيم كدام بهتريم .

-  اول تو خود را معرفي كن .

يكي از قطر ات جنبشي كرد وگفت:

-  من از ابر فرود آمده ام. من دختر دريا ونماينده ي اقيانوس مواجم.

دومي گفت: من ژاله و پيشرو بامدادم. مرا مشاطه ي صبح و زينت بخش رياحين و ازهارمي نامند.

-  دخترك من تو كيستي ؟

-  من چيزي نيستم.  

من از چشم دختري افتاده ام،

نخستين بار تبسمي بودم. مدتي دوستي نام داشتم، اكنون اشك ناميده مي شوم.

دو قطره ي اولي و دومي از شنيدن اين سخنان خنديدند.

اما رب النوع قطره ي سومي را در دست  گرفت  و گفت:

-  هان به  خود باز آييد و خودستايي ننماييد كه اين از شما پاكيزه تر و گران بها تر است.

اولي گفت: من دختر دريا هستم.

دومي گفت: من دختر آسمانم.

رب النوع گفت: آري چنين است اما،

اين بخار لطيفي است كه از قلب برخاسته است و از مجراي ديده فرود آمده است.

اين بگفت، قطره ي اشك را مكيد

و از نظر غايب گشت.

نخستین بار گفتش کز کجایی؟

                                         بگفت : از دار ملک آشنایی 

بگفت:انجا به صنعت در چه کوشند؟

                                         بگفت: انده خرند و جان فروشند

بگفتا : جان فروشی در ادب نیست

                                        بگفت از عشقبازان این عجب نیست

بگفت : از دل شدی عاشق بدین سان؟

                                         بگفت : تو از دل می گویی من از جان

بگفتا : عشق شیرین بر تو چون است ؟

                                          بگفت : از جان شیرینم فزون است

بگفتا : دل ز مهرش کی کنی پاک؟

                                          بگفت : آنگه که باشم خفته در خاک

بگفتا : گر خرامی در سرایش؟

                                          بگفت : اندازم این سر زیر پایش

بگفتا : گر کند چشم تو را ریش؟

                                         بگفت: این چشم دیگر دارمش پیش

 بگفتا: گر کسش آرد فرا چنگ؟

                                         بگفت: آهن خورد گر خود بود سنگ

بگفتا:گر نیابی سوی او راه؟

                                         بگفت که از دور شاید دید در ماه

بگفتا : دوری از مه نیست در خور

                                         بگفت : آشفته از مه دور بهتر

بگفت : گر بخواهد هرچه داری؟

                                         بگفت : این از خدا خواهم به زاری

بگفت : گر به سر یابیش خشنود

                                         بگفت : از گردن این وام افکنم زود

بگفتا : دوستیش از طبع بگذار

                                        بگفت : از دوستان ناید چنین راه

بگفت : آسوده شو این کار خام است

                                       بگفت : آسودگی بر من حرام است

بگفتا :رو صبوری کن در این درد

                                      بگفت : از جان صبوری کی توان کرد؟

بگفت : از صبر کردن کس خجل نیست

                                     بگفت : این دل تواند کرد دل نیست

بگفت : از عشق کارت سخت زار است

                                     بگفت : از عاشقی خوشتر چه کار است ؟

گفتا : در غمش می ترسی از کس؟

                                     بگفت : از محنت هجران او بس

بگفت : او آن من شد زو مکن یاد

                                      بگفت : این کی کند بیچاره فرهاد

بگفت : گر من کنم در وی نگاهی؟

                                     بگفت : آفاق را سوزم به آهی....

 که عشق از زندگی کردن بهتر است

و به انکه دوست تر می داری بفهمان که

 دوست داشتن از عشق برتر است.................

  ترا مي خواهم و دانم كه هرگز

به كام دل در آغوشت نگيرم

توئي آن آسمان صاف و روشن

من اين كنج قفس، مرغي اسيرم

ز پشت ميله هاي سرد و تيره

نگاه حسرتم حيران برويت

در اين فكرم كه دستي پيش آيد

و من ناگه گشايم پر بسويت

در اين فكرم كه در يك لحظه غفلت

از اين زندان خامش پر بگيرم

به چشم مرد زندانبان بخندم

كنارت زندگي از سر بگيرم

در اين فكرم من و دانم كه هرگز

مرا ياراي رفتن زين قفس نيست

اگر هم مرد زندانبان بخواهد

دگر از بهر پروازم نفس نيست

ز پشت ميله ها، هر صبح روشن

نگاه كودكي خندد برويم

چو من سر مي كنم آواز شادي

لبش با بوسه مي آيد بسويم

اگر اي آسمان خواهم كه يكروز

از اين زندان خامش پر بگيرم

به چشم كودك گريان چه گويم

ز من بگذر، كه من مرغي اسيرم

من آن شمعم كه با سوز دل خويش

فروزان مي كنم ويرانه اي را

اگر خواهم كه خاموشي گزينم

پريشان مي كنم كاشانه اي را

فروغ فرخزاد

گفتم که ماه من شو گفتا اگر براید

گفتم ز مهرورزان رسم وفا بیاموز

گفتا ز خوب رویان این کار کمتر اید

گفتم که بر خیالت راه نظر ببندم

گفتا که شبروست او از راه دیگر اید

گفتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد

گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر اید

گفتم خوشا هوایی کز باد صبح خیزد

گفتا خنک نسیمی کز کوی دلبر اید

گفتم که نوش لعلت ما را به ارزو کشت

گفتا تو بندگی کن کاو بنده پرور اید

گفتم دل رحیمت کی عزم صلح دارد

گفتا مگوی با کس تا وقت ان در اید

گفتم زمان عشرت دیدی که چون سر امد

گفتا خموش حافظ کاین غصه هم سراید

حافظ

مریم حیدر زاده